Motto

Miłość, pasja, pieniądze – często te trzy tematy dominują w naszym życiu i zazwyczaj musimy wybierać pomiędzy którąś z tych wartości. Dość podobnie będziemy musieli postępować w najnowszej grze Motto, w której premiowana będzie konsekwencja działania i dążenie do jak najkorzystniejszych układów w jak najkrótszym czasie. Zaciekawieni? Zapraszam Was do recenzji.

W skład gry wchodzą 54 karty, 27 żetonów o różnych rozmiarach oraz krótka instrukcja. Całość utrzymana jest w bardzo komiksowej i humorystycznej grafice, która mi osobiście się podoba, zwłaszcza jak na dość luźny charakter tej gry. Elementy są wykonane starannie, więc tu też trudno się jest do czegoś przyczepić. Wszystko mieści się w niewielkim i płaskim kartonowym pudełku.

Przygotowania do gry rozpoczynamy od poprawnego ułożenia żetonów na stole – każdą grupę oddzielnie, od najmniejszego żetonu na dole, do największego na górze. Następnie musimy odpowiednio rozdzielić karty – cztery odkryte na środek i po dwie zakryte dla każdego gracza. Teraz możemy przystąpić do batalii na priorytety życiowe.

W każdej kolejce gracz może dobrać jedną widoczną kartę ze środka stołu lub jeśli lubi ryzyko, to może wziąć zakrytą kartę z wierzchu stosu. Zazwyczaj jednak wyboru będziemy dokonywać względem tych czterech widocznych na stole kart. Po dobraniu karty gracze będą mogli wyłożyć trzy karty z ręki na stół, zdobywając w ten sposób punkty. Liczba zdobytych punktów będzie zależna od tego jaki układ kart wyrzucimy. Punktowana będzie zgodność kolorów, symboli i identyczna liczba znaczków na karcie. Przykładowo, jeśli wyłożymy trzy fioletowe karty to otrzymamy wierzchni fioletowy żeton. Gdyby wśród tych kart każda miała dodatkowo ten sam symbol to otrzymalibyśmy także żeton tego konkretnego symbolu.

 

Gra kończy się w momencie, kiedy wszystkie duże i średnie żetony zostaną rozdzielone pomiędzy graczy. Największe żetony warte są 3 punkty, średniej wielkości 2 punkty, a te najmniejsze tylko 1 punkt. Oczywiście wygra osoba, która finalnie zdobędzie najwięcej punktów.

Technicznie za najlepsze układy można dostać aż 6 punktów (np. trzy niebieskie karty, które mają po dwa symbole), co wzmaga pokusę przeczekania z wyłożeniem kart, zwłaszcza że wiele kart będzie nam pasowało do domknięcia takiego układu. Z drugiej strony rywale nie śpią i kiedy my czekamy, to oni wykładają swoje karty i zgarniają nam żetony sprzed nosa. Ułożenie stosów sprawia, że największe wartości punktowe mają żetony na samym wierzchu, a to oznacza że im szybciej zdobędziemy jakiś układ, tym więcej oczek zgarniemy. I to właśnie ten mechanizm jest esencją tej gry, bo z jednej strony mamy pewne ograniczenie czasowe, a z drugiej wzmożoną rywalizację pomiędzy graczami.

Ale to nie jest jedyny dylemat jaki mamy w tej grze. Czekanie na pewne karty może się skończyć fiaskiem nie tylko dlatego, że nagle zostaną nam do zgarnięcia już tylko te mniej wartościowe żetony. Zdarzać się będzie (zwłaszcza w większym gronie), że gracze będą podbierać sobie te widoczne karty i wtedy okaże się, że czekaliśmy na marne. Trzeba więc w tej grze umiejętnie ryzykować i na bieżąco analizować sobie co może nam się bardziej opłacić. Wydaje mi się też, że w trakcie gry trzeba swoją taktykę po prostu modyfikować – czasem trzeba szybko i zdecydowanie zgarniać to co przyniósł los, ale trzeba też czujnie obserwować jakie karty są w grze żeby móc cierpliwie dokończyć jakiś lepszy układ.

Losowość – trochę jej jest i losowość wpływa na grę, ale nie sam ślepy los decyduje o końcowych wynikach. Owszem, może ot tak nam się trafić fajny układ, ale mimo wszystko karty które dobieramy są dla nas widoczne, więc sporo też zależy od naszych decyzji i tego jak mocno będziemy ryzykować.
Złożoność – gra jest prosta, choć zauważyłem że niektórzy na początku (dosłownie w pierwszych rozdaniach) gubili się w tym, że tak wiele kombinacji może punktować i nie dostrzegali, że wystarczyło dobrać inną kartę by mieć lepszy układ.
Interakcja – istnieje, choć nie jest ona bardzo bezpośrednia. Interakcja w tej grze polega na sporej rywalizacji o żetony (kto pierwszy, ten lepszy) oraz na dość przypadkowym podbieraniu sobie kart ze środka stołu.
Mechanika – opiera się na odpowiednim dobieraniu kart i ich cech, tak aby tworzyć jak najlepsze kombinacje. To akurat sprawdza się dość dobrze, zwłaszcza że z tyłu głowy jest też pewna presja szybkości działań – im szybciej coś zrobimy, tym więcej punktów otrzymamy.
Wykonanie – porządnie wykonane karty i żetony, a chyba najlepiej wypada to wszystko pod względem graficznym.

Ja bym Motto zakwalifikował jako grę towarzyską, gdzie wspólnie ze znajomymi chcemy zagrać w coś co się szybko tłumaczy i szybko rozgrywa. Siadamy do stołu, rozdzielamy karty i gramy. Gra jest na tyle uniwersalna, że zagrać mogą w nią zarówno młodsi gracze, jak i starsi, więc raczej nie powinno być problemów z barierą wiekową. Tu na plus działa też fakt, że gra powinna być dość regrywalna, bo za każdym inaczej wygląda przebieg wydarzeń na stole.

Prosta gra rodzinno-towarzyska dla małych i dużych, w której czasem trzeba wykazać się szybkością, czasem konsekwencją, a czasem może i zdolnością do podejmowania ryzyka. Takie właśnie jest Motto, które było bohaterem naszej dzisiejszej recenzji. Gra jest sympatyczna w odbiorze, choć trzeba mieć świadomość tego, że czasem los może spłatać nam figla i nie być dla nas tak łaskawy jak dla rywala. Mi w grze najbardziej podoba się ta konieczność decydowania o tym, czy brać to co już jest, czy też może poczekać cierpliwie na coś lepszego. To są właśnie tego typu dylematy, które zostały w grze mocno zaakcentowane – zarówno od strony tematyki, jak i mechaniki.

Motto – Wydawnictwo Granna
Liczba graczy: Gra dla 2-4 osób
Wiek: Gra przeznaczona jest dla osób powyżej 8 roku życia
Czas gry: ok. 15 minut
Egzemplarz gry do recenzji przesłało Wydawnictwo Granna