Papier, kamień i nożyce to klasyczna gra, za pomocą której bardzo często rozwiązujemy różne dylematy czy też spory np. o to kto powinien coś zrobić. Okazuje się, że może to być też dość ciekawy pomysł na grę planszową i to taką, w której trzeba będzie trochę pogłówkować. Jak to jest możliwe? O tym dowiecie się z poniższej recenzji gry Pojedynek Ninja.
W pudełku z grą znajdziemy 33 karty, 3 kości oraz instrukcję. Jak widzicie elementów nie jest zbyt dużo, co zapowiadałoby dość prostą oraz szybką rozgrywkę i taka rzeczywiście będzie. Ale moment, pisałem na początku o grze „papier, kamień i nożyce”, a tutaj są jakieś postacie rodem z Japonii – gdzie jest więc ten motyw zaszyty? Jeśli przyjrzycie się kartom to zauważycie, że mają na sobie nadrukowany jeden z trzech symboli, które są właśnie odpowiednikiem tej kultowej gry (niebieski = papier, czerwony = kamień, zielony = nożyce). To właśnie te symbole będą bardzo mocno wpływały na wynik danej gry, ale po kolei…
Zawartość pudełka pogrupowana na poszczególne rodzaje – karty terenu, karty pomocy, karty dla obydwu graczy oraz trzy kości
Choć elementów nie jest wiele, to trzeba je odpowiednio przygotować do rozgrywki. Na początek układamy z kart trasę, która na swoich dwóch końcach będzie miała wizerunki wiosek, które będziemy się starali zdobyć. Po przeciwległych stronach gracze układają swoich ninja w odpowiedniej kolejności (rozstawienie początkowe widoczne jest na poniższym zdjęciu). Kiedy wszyscy są już na swoich miejscach to możemy rozpocząć rozgrywkę.
Początkowe ustawienie. Gracze będą poruszać się w swoją prawą stronę.
Ogólna idea gry będzie polegała na tym, żeby poruszać się swoimi ninja w stronę wioski przeciwnika, tocząc po drodze boje z napotkanymi jednostkami. Maksymalna liczba ruchów jakie możemy wykonać będzie symbolizowana odpowiednią kostką, na której są cyfry od 1 do 3. W każdej kolejce rzucamy trzema kostkami i jeśli wypadnie nam np. niebieska trójka, to niebieski ninja (papier) będzie mógł poruszyć się o trzy pola – analogicznie jest z innymi kolorami.
Trzy kolory różnych ninja są reprezentowane przez trzy kolory kości. Numer na karcie ninja oznacza jego siłę, która ma znaczenie w przypadku walki np. nożyce kontra nożyce.
Wydaje się to wszystko dość proste, ale jest kilka smaczków w tej całej zabawie:
1. Ninja może wziąć na swoje plecy dwie inne jednostki, więc poruszając się jednym ninja możemy przemieścić kilka jednostek jednocześnie.
2. Nie musimy wykorzystywać wszystkich kostek – jeśli nie chcemy się poruszyć np. zielonymi jednostkami, to możemy pozostać na swoim miejscu. Wystarczy, że wykorzystamy przynajmniej jedną kostkę.
3. Każda kostka może być wykorzystana tylko raz – czyli tylko raz w swojej kolejce możemy przemieścić zielonego, czerwonego i niebieskiego ninja. Nie możemy rozkładać ruchów na kilka jednostek.
4. Wyrzucona liczba na kostce oznacza maksymalną liczbę ruchów jakie możemy wykonać danym kolorem jednostki – to znaczy, że jak wyrzucimy czerwoną trójkę, to możemy się poruszyć czerwonym ninja o np. jedno pole.
5. Jedna z kart jest dość specjalna (mistrz). Znajduje się ona na samym początku tej układanki i ma moce wszystkich kolorów, dzięki czemu może się przemieścić za pomocą dowolnej kości (czyli wyrzucając np. zieloną dwójkę możemy przesunąć mistrza o dwa pola i odłożyć kostkę na bok).
Przykładowy pierwszy ruch: Gracz wyrzucił niebieską jedynkę, więc dowolną niebieską jednostką może (ale nie musi) przesunąć się o jedno pole w prawą stronę – ten ruch został już zaznaczony na zdjęciu. Teraz możemy jeszcze przesunąć zielonego ninja o maksymalnie trzy pola i czerwonego o maksymalnie dwa. Jeśli więc przyjrzycie się uważnie, to zobaczycie że na tego samotnego niebieskiego ninja da się położyć zielonego wraz z kolejnym niebieskim (przesunięcie o 3 pola) oraz czerwonego (przesunięcie o 2 pola).
I tak oto będziemy poruszać się po trasie, aż prędzej czy później na jednym polu po przeciwnych stronach staną na siebie ninja z różnych obozów. To jest ten moment, w którym zagramy w papier, kamień i nożyce ze wszystkimi kartami przeciwnika. Ze wszystkimi, czyli jeśli dwóch ninja napotka naprzeciwko siebie np. trzech rywali, to walczymy do momentu, aż któryś team się wykruszy. Walka odbywa się zawsze pomiędzy ninja, którzy są na wierzchu danego stosu. W przypadku remisu (np. kamień vs kamień) decyduje liczba na danej karcie – ten kto ma większą ten wygrywa pojedynek.
Przykładowa pierwsza walka. Niebieski (czyli papier) wygrywa z czerwonym (kamień), więc czerwona jednostka zostaje odłożona do pudełka.
Gdybyśmy się pogubili w tym która jednostka wygrywa, to zawsze możemy skorzystać ze ściągi.
Gracze będą w ten sposób grać przez kilka kolejek przechodząc na kolejne pola i tocząc między sobą bitwy, aż do momentu w którym wszystkie jednostki wroga zostaną zniszczone lub gdy dotrzemy do wioski przeciwnika. W ten oto sposób zostanie wyłoniony zwycięzca całej rywalizacji.
Gracz na dole był teoretycznie bliski wygranej, bo wioska, która jest pusta jest w zasięgu jednego rzutu kostką. Jednak gracz na górze wykonał dobrą akcję i przesunął czerwoną „3” (kamień). W ten sposób zarówno zielone nożyce jak i czerwony kamień z „2” przegrywają walkę i są odłożone do pudełka. Gra toczy się dalej…
Żeby osiągnąć cel w tej grze trzeba się wykazać nie tyle super strategią, co bardziej błyskiem i odwagą w pojedynczych zagraniach. Nie da się idealnie wszystkiego rozplanować (zwłaszcza że kostka może pokrzyżować nasze plany), czasem mnogość decyzji może nawet przytłoczyć, ale da się właśnie być w tej grze sprytniejszym. Gdzie tu jest miejsce na spryt? Gracze patrzą nie tylko na swoje karty i swój układ, ale także na to co robi rywal (a może nawet przede wszystkim na to co robi rywal), bo to determinuje nasze posunięcia. Jeśli przeciwnik dąży do walki to znaczy, że ma przewagę (np. ma kamień przeciwko naszym nożycom) i trzeba go przechytrzyć np. omijając dane pole albo dokładając jakąś ważną kartę do danego stosu (np. dokładając papier na stos kamieni). I znowu – rywal nie pozostawi nas bez odpowiedzi na takie zagranie, bowiem wtedy sam będzie albo kombinował by uciec od walki albo się wzmocnić na danym fragmencie.
Trzeba pamiętać, że wszystkie karty na stole są odkryte. Żeby więc zaskoczyć rywala musimy często robić tzw. podchody, czasem nawet kamuflować się, a wszystko po to by w odpowiedniej sytuacji wyjść z cienia i zaatakować. To jest ogromna siła i zaleta tej gry. Trzeba wyczuć odpowiednie momenty, gdzie da się wygrać pojedynek. Tu nie ma lepszych i gorszych kart. Wszyscy mają identyczną talię, wszyscy mają te same mocne i słabe strony danej karty (czyli jeden kolor, który zawsze pokonujemy i jeden z którym przegrywamy).
Bardzo ważna karta, którą każdy gracz ma w swoim zestawie – mistrz. Ma on najwyższą moc (4) oraz pokonuje każdy kolor przybierając jego moce. Jest jednak mały haczyk, bowiem po każdej walce jego moc spada o 1 punkt do końca trwania rundy.
Losowość – element losowości dostarczają nam kości, choć nie jest ona taka mocna jakby się mogło wydawać. Trzeba też pamiętać, że nie musimy wykorzystywać wszystkich kostek, a i sama liczba oczek jest jedynie informacją jaką maksymalną liczbę pól możemy pokonać. Tak więc mimo tej losowości jest spora decyzyjność jak wykorzystamy to co przyniósł nam los.
Złożoność – same zasady są proste, rozgrywka nie jest zbyt skomplikowana, ale moim zdaniem bardzo duża liczba decyzji sprawia, że gra jest na swój sposób dość złożona. Gracz musi zdecydować jakim ninja się poruszy (i czy w ogóle), o ile pól się przesunie oraz czy opłaca się wchodzić w walkę, czy też nie.
Interakcja – bardzo duża. Nasze posunięcia są bardzo mocno uzależnione od tego jak gra rywal. Musimy go na bieżąco oceniać, kombinować względem jego pozycji na stole, a wszystko po to by po prostu zdjąć jego karty ze stołu i zrobić sobie prostą drogę do wioski.
Mechanika – to mocno rozbudowana gra w papier, kamień i nożyce, która jest o tyle intrygująca że nie jest „grą w ciemno” tak jak pierwowzór. Fajne jest to, że widzimy wszystko co się dzieje na stole, że wiemy jakie moce mają ninja i tak naprawdę musimy ich tylko odpowiednio ustawiać.
Wykonanie – gra utrzymana w klimacie Japonii, karty są śliskie i solidne, więc powinny nam długo posłużyć.
Pojedynek Ninja reprezentuje grono mini gier, więc trzeba mieć świadomość że nie jest to tytuł, który będzie tym jednym jedynym na naszej półce. To dobra pozycja dla tych, którzy często grają między sobą w parze i szukają takiej gry, gdzie jest sporo interakcji między graczami, a jednocześnie całość jest szybka i prosta w swoich zasadach. Trzeba mieć też na uwadze fakt, że ta gra raczej nie sprawdzi się wśród osób, które lubią wszystko optymalizować i zaplanować na kilka ruchów do przodu, bo nie da się tego zrobić ze względu na kości czy też ruchy rywala. To gra raczej dla tych, którzy lubią wykazać się sprytem czy też błyskotliwą akcją w danym momencie. Jeśli więc chcemy grać nieco luźniej i czerpać ogromną radość z małych zwycięstw nad rywalem, to wtedy ta gra wypełni nam niejeden wieczór.
Pojedynek Ninja to szybka karcianka utrzymana w mechanice znanej wszystkim gry w „papier, kamień i nożyce”. Gracze bardzo mocno rywalizują między sobą o odpowiedni układ na stole, tak aby z jednej strony unikać ataku rywala, a z drugiej by samemu atakować kiedy widzi się wygraną bitwę. Interakcja w tej grze jest więc spora, zwłaszcza że sporo naszych działań zależy od tego co zrobi rywal. Fajne jest to, że w trakcie całej rozgrywki gracze są dla siebie równorzędnymi partnerami i nawet mając jakąś lekką przewagę liczebną w kartach trzeba uważać na zagrania rywala. Hasło tej gry brzmi „Niech wygra sprytniejszy” i myślę, że bardzo dobrze oddaje ono klimat całej rozgrywki, bowiem o ile nie da się zaplanować wszystkiego od początku do końca, to da się wykazać w tej błyskiem w pojedynczych akcjach, które potem mogą przełożyć się na nasze zwycięstwo.
Pojedynek Ninja – Wydawnictwo Portal Games
Ilość graczy: Gra dla 2 osób
Wiek: Gra przeznaczona jest dla osób powyżej 8 roku życia
Czas gry: ok. 25 minut
Egzemplarz gry do recenzji przesłało Wydawnictwo Portal Games