Powroty do przeszłości są dość chętnie wykorzystywane przy wyborze tematyki danej gry planszowej. Dziś przedstawię Wam propozycję, która została ufundowana przez graczy na Kickstarterze i będzie nawiązywać do klimatu pikselowych gier rodem z Pegasusa. Czas na wcielenie się we wszystkie bossy, które musiałeś pokonywać w dzieciństwie. Oto Boss Monster!
Rozpoczynamy od zajrzenia do środka pudełka a tam znajdziemy aż 155 kart. Tak, to jedyne elementy w tej grze, więc mamy do czynienia z typową karcianką, bez zbędnych dodatków i efektów. Całość jak widzicie utrzymana jest w grafice komputerowych gier sprzed kilkunastu lat i moim zdaniem bardzo dobrze to wszystko koresponduje z całą mechaniką i tematem gry. Ale po kolei.
Bardzo prosta, ale mega przydatna wypraska. Dzięki niej możemy w prosty sposób posegregować poszczególne karty, przez co przygotowanie do rozgrywki jest szybsze.
Na początek gry gracze otrzymują Bossa (którego rolę odegramy) oraz pięć kart komnat i dwie karty czarów. Dwie z tych otrzymanych siedmiu kart musimy odrzucić, więc do gry przystąpimy z pięcioma kartami w ręce. Generalnie naszym zadaniem będzie takie budowanie komnat w drodze do naszego Bossa, by waleczni bohaterowie którzy wchodzą do lochów, nie mogli się do niego przedostać.
Tak mniej więcej będzie wyglądał stół w naszej grze. Na środku znajdują się karty bohaterów oraz komnat i czarów. Każdy gracz trzyma w ręce pięć kart. Komnaty będziemy budować na lewo od naszego Bossa.
W każdej kolejce gracze wykładają po jednej zakrytej karcie z ręki i kładą ją przed swoim Bossem (tak aby tworzyć ścieżki podobne do tych z gier komputerowych). Następnie wszyscy na „trzy cztery” odwracamy kartę i sprawdzamy jakie sale komnat wybudowaliśmy. Tu kluczowymi informacjami będą dane zawarte na dole karty, czyli:
Cecha karty – to umiejętność specjalna, która może nam coś ułatwić (np. lepiej pokonywać jakiś rodzaj bohaterów lub pozwalać nam na pewne przetasowania na stole)
Serduszko – pokazuje nam ile życia traci bohater wchodząc do tej sali
Ikonka – będzie przyciągać poszczególnych bohaterów do naszej komnaty
Tak będzie wyglądać nasza komnata po kilku kolejkach. Łącznie nasza komnata będzie mogła się składać z maksymalnie pięciu sal. W trakcie gry będziemy mogli poszczególne sale zamieniać lub rozbudowywać, czyniąc naszą komnatę jeszcze lepszą. I tu też ważna uwaga – bardzo często ma znaczenie to w jaki sposób wykładamy te karty, bo przykładowo karta po lewej stronie (ta czarna) uaktywnia swoją moc zwiększonej siły obrażeń tylko w odpowiednim sąsiedztwie. Takich powiązań jest sporo, co jest dużym plusem tej gry.
Po co budujemy komnaty? Na początku każdej kolejki do miasta będą wchodzić nowi bohaterowie (będzie ich tylu ilu jest graczy). Każdy z nich ma jakieś cechy, które będą determinowały to do jakiej komnaty pójdą. Zazwyczaj kluczowa będzie ilość poszczególnych ikonek w naszym ciągu sal komnat (czyli magów będzie przyciągał ten, kto będzie miał więcej ikonek ksiąg), ale czasem też będą decydować o tym jakieś inne specjalne względy (np. ilość zabitych bohaterów). Kiedy nie da się rozstrzygnąć gdzie ma iść dany bohater wtedy pozostaje on w mieście na kolejną rundę. W przypadku tych postaci ważną informacją jest też ile życia mają na swojej karcie. W momencie wejścia do komnaty patrzymy ile pułapek na nich zastawiliśmy i jak wygląda relacja pomiędzy życiem bohatera, a ilością życia które odbierają dane sale. Jeśli bohater polegnie w komnacie to dla nas jest to świetna wiadomość, bowiem właśnie w tym momencie Boss zgarnia jego duszę. Kiedy jednak bohater dostanie się na koniec komnaty, wtedy walczy z Bossem. Jeśli przez komnatę przejdzie wystarczająca liczba bohaterów (zadająca łącznie pięć obrażeń) to wtedy niestety przegrywamy grę.
Przykładowa sytuacja po kilku rozdaniach. Mamy największą liczbę krzyży w swojej komnacie (aż trzy), więc spośród bohaterów znajdujących się na górze przybywa do nas Kapłan. Ma on 4 życia, czyli znacznie mniej niż siła rażenia naszych komnat. Z tego też względu Kapłan zostanie przez nas pokonany.
W trakcie gry będziemy mogli też korzystać z pewnych czarów, które zazwyczaj będą nam coś ułatwiać lub ewentualnie będą nas ratować z opresji. Pod koniec rundy dobieramy kartę komnaty do ręki i powtarzamy po kolei te wszystkie czynności, starając się pozyskiwać nowych bohaterów do naszych komnat. A dlaczego zachęcanie bohaterów jest tak ważne, skoro mogą oni nas pokonać?
Przykładowe czary – bardzo przydatne w newralgicznych sytuacjach.
Głównym celem gry jest zgarnięcie dziesięciu dusz bohaterów, którzy polegną w naszej komnacie. Ten kto zrobi to jako pierwszy wygrywa grę. Teraz jest już jasne, że choć bohaterowie mogą nam wyrządzić krzywdę, to musimy starać się ich przyciągać, bo to oni de facto dają nam punkty zwycięstwa.
Obecnie pokonaliśmy trzech bohaterów (ułożone karty pod Bossem), a dodatkowo jeden przedostał się przez naszą komnatę (zadaje jedno obrażenie, bo ma jedną kroplę krwi na dole). Do zwycięstwa brakuje nam jeszcze siedmiu dusz. Przedostanie się jeszcze czterech bohaterów przez komnatę (lub mniejszej ilości z większą siłą rażenia) sprawi, że automatycznie przegramy.
Cały sens gry polega na tym, by przyciągać wojowników w odpowiednim momencie, czyli wtedy kiedy stawiane przez nas przeszkody są na tyle dobre, by móc ich pokonać. Przykładowo jeśli nasza komnata zadaje łącznie pięć ran życia, to śmiało możemy walczyć o względy każdego bohatera, który ma mniejszą wartość na swoim serduszku. Nie jest to jednak tak łatwe jakby się mogło wydawać, bo to kto do nas przyjdzie zależy często od wcześniejszych naszych decyzji. Poza tym nie da się dowolnie selekcjonować bohaterów i mówić „to ja tu będę stawiać komnaty z księgami, ale tego maga to ja nie chcę”. Trzeba szukać odpowiedniego balansu i tak budować swoje podziemia, by móc w razie czego zareagować.
To co jednak jest największym atutem gry to jej nieliniowe dylematy. Każda nasza decyzja ma wpływ na dalszą część gry i podejmowanie decyzji pod wpływem chwili zazwyczaj nie jest dobrym rozwiązaniem. Z jednej strony trzeba będzie przyjąć na siebie ciosy jednego bohatera by móc kontynuować swoją wizję, a z drugiej trzeba będzie na tyle elastycznie podchodzić do sytuacji, by nie przyjmować na siebie obrażeń, których moglibyśmy uniknąć. Przykładowo – czasem wydawać nam się będzie, że warto jest zabudować daną komnatę by chwilowo zażegnać jakieś niebezpieczeństwo, ale po kilku kolejkach możemy tej decyzji żałować bo poprzednia cecha by się nam bardziej przydała. Złapanie odpowiedniego balansu – to jest klucz do zwycięstwa w tej grze.
Losowość – tak, jest to gra w której losowość ma znaczenie. Może się okazać, że mimo dość dobrze obranej strategii karty nie będą nam podchodziły i bohaterowie których przyciągniemy będą po prostu przechodzić przez nasze komnaty. I na odwrót – może też zdarzyć się tak, że nasz rywal błyskawicznie podłapie kilka stworów, które są łatwe do pokonania, przez co zyska sporą przewagę w liczbie dusz.
Złożoność – i tu mam problem z oceną, bo gra nie jest jakoś specjalnie trudna (zwłaszcza gdy zobaczy się rozgrywkę na własne oczy), ale z drugiej strony dla początkujących graczy będzie to moim zdaniem pozycja bardzo złożona, bo jest dość sporo decyzji do podjęcia i całość jest też mocno rozbudowana jeśli chodzi o poszczególne cechy. Jednego jestem jednak pewien – gra jest bardzo szybka jak na ten typ gier, dzięki czemu gra się bardzo przyjemnie.
Interakcja – pojawia się i to w sumie w najmniej spodziewanym momencie, bo oprócz tego że walczymy ze swoimi rywalami o to kto przyciągnie bohaterów do komnaty, to jeszcze budując jakieś sale możemy naszych przeciwników np. pozbawić czarów.
Mechanika – gra jest dobrze wykombinowana, jest bardzo regrywalna i nie ma tutaj żadnych wiodących strategii. Nie mniej jednak żeby przyswoić sobie całość trzeba będzie rozegrać jakąś partię wstępną.
Wykonanie – karty są ładne, grafiki świetnie nawiązują do klimatu lat 90-tych. Ze względu na to, że karty będą mocno eksploatowane (przesuwane, wykładane itd.) zalecam jednak dokupić sobie odpowiedni komplet koszulek.
Gra jest dla 2-4 graczy, choć dla mnie najlepiej gra się w nią w dwie osoby i to nawet nie dlatego, że wtedy ujawniają się jakieś specjalne możliwości. Po prostu grając w dwójkę jakoś lepiej czuję panowanie nad całą sytuacją, która jest w grze. A że losowość w grze jest dość spora, to każdy mały plusik na konto zwiększonej decyzyjności jest mile widziany. Na plus dwuosobowego wariantu zaliczyłbym też fakt, że porażka rywala oznacza automatycznie naszą wygraną – nie ma więc sytuacji, że ktoś odpada z gry i czeka aż reszta dokończy grę.
Jeśli chodzi o poziom trudności, to gracze początkujący mogą się w grze czuć dość zagubieni, bo choć gra jest prosta to jednak jest w niej bardzo duży wachlarz możliwości. Z tego też względu grę polecałbym raczej do tych średnio-zaawansowanych i zaawansowanych osób, które szukają czegoś szybkiego i niebanalnego, w co można zagrać z ogromną regrywalnością. Myślę, że to właśnie te osoby docenią najwięcej smaczków taktycznych płynących z tej gry, które niewątpliwie tutaj występują.
Jeśli kiedyś w dzieciństwie marzyliście o tym, by wcielić się w rolę Bossów, które skutecznie utrudniały Wam przejście przez dany poziom, to dziś za sprawą Boss Monster macie niebywałą okazją cofnąć się o kilkanaście lat wstecz. Co sprawia, że gra osiągnęła ta ogromy sukces czego efektem była rewelacyjna zbiórka pieniędzy na platformie crwofundingowej (zebrano ponad 700 tysięcy złotych!)? Jednych przyciąga pewnie tematyka, bo ta jest rzeczywiście bardzo dobrze przemyślana i zharmonizowana z całą mechaniką. Jednak moim zdaniem największym plusem jest tu mocna regrywalność i liczne podejmowanie decyzji mając z tyłu głowy czyhające zagrożenie. Te zalety sprawiają, że nawet losowość (która jest dość spora) nie przeszkadza, aż tak bardzo, bo przy grze można się naprawdę dobrze bawić, a o to chyba chodzi.
Boss Monster – Wydawnictwo Trefl Joker Line
Ilość graczy: Gra dla 2-4 osób
Wiek: Gra przeznaczona jest dla osób powyżej 13 roku życia
Czas gry: ok. 30 minut
Egzemplarz gry do recenzji przesłało Wydawnictwo Trefl Joker Line