Uciekaj myszko do dziury, bo Ciebie złapie kot bury! A jak Cię złapie to… przegrasz. Dzisiaj mam okazję zaprezentować Wam grę dla dzieci, która ćwiczy refleks i spostrzegawczość, a wszystko utrzymane jest w klasycznym zwierzęcym trio: myszka-kot-pies. Przed Wami „Miau”!
W pudełku z grą znajdziemy:
– planszę
– dwie kości (ze smakołykami i zwierzętami)
– 18 płytek smakołyków
– 3 płytki mysich norek
– 1 płytkę kota
– 20 żetonów z myszami
Zawartość gry.
Poszczególnych elementów nie jest dużo, bo tak naprawdę wszystko co znajduje się na stole będzie wspólne dla wszystkich graczy. Kostki są czytelne i jasno przedstawiają daną grafikę, a jak się zaraz okaże będzie to dość ważne w trakcie rozgrywki. Całość mieści się w małym zgrabnym opakowaniu.
Na środku stołu ustawiamy płytki ze smakołykami, kotem i mysimi norkami. Ich ilość uzależniona jest od liczby graczy. Wszystkie te kafelki powinny znajdować się w pewnej odległości od siebie, tak aby nie były zbyt blisko jeden obok drugiego. Następnie każdy gracz otrzymuje 5 żetonów myszek, z czego jeden kładziemy na planszy z punktacją i możemy przystąpić do gry.
Tak wygląda przykładowy układ na stole przed przystąpieniem do gry dla dwóch graczy. Gdyby było trzech graczy, to wszystkich smakołyków byłoby 2x więcej. Dodatkowo każdy gracz ma obok siebie cztery żetony myszek i jeden na planszy punktacji.
Pierwszy gracz rzuca dwiema kostkami. Na jednej z nich zawsze będziemy mieć jakieś zwierzę, a na drugiej dany smakołyk. Są w zasadzie trzy przypadki, które musimy tutaj omówić:
1. Jeśli na kości ze zwierzakami wypadnie kot, który śpi, wtedy gracze muszą błyskawicznie zabrać ze stołu żeton ze wskazanym na drugiej kostce smakołykiem (na powyższym zdjęciu jest właśnie taka sytuacja – na kostce mamy kota, więc śmiało można zgarnąć ze stołu marchewkę). Jest w tym wszystkim jednak pewien haczyk, bowiem przysmaków jest zawsze mniej niż osób przy stole. Gracze którzy zebrali dany przysmak otrzymują jeden punkt.
2. Jeśli na kostce wypadnie kot, który poluje, wtedy myszki będą uciekać do swoich norek i tu znowu jedna z nich nie zdąży się schować. Ta myszka która nie zdąży musi odwrócić jeden ze swoich żetonów myszek – obrócenie czterech myszek kończy się porażką danej osoby.
3. Na szczęście można się uratować dzięki psu, bowiem kiedy na kostce wypadnie pies, wtedy gracze mogą albo próbować zdobyć jedzenie wskazane przez drugą kostkę (za co otrzymają punkt), albo też złapać kafelek z kotem (za który otrzymają możliwość ponownego odwrócenia żetonu myszki na dobrą stronę).
Z racji tego, że wypadł nam pies, to możemy albo złapać kota albo przysmak – w tym przypadku jabłko.
Gra kończy się w momencie, gdy ktoś dojdzie do końca planszy zdobywając 10 punktów albo jeśli wszyscy pozostali gracze stracą wszystkie żetony myszek (co akurat nie będzie się zdarzało zbyt często). Musimy więc przez cały czas w trakcie gry wykazać się dobrą spostrzegawczością i oczywiście refleksem. To nie jest takie łatwe jakby się mogło wydawać, bowiem co chwilę przy stole obowiązują tak naprawdę różne zasady – raz uciekamy do norki, innym razem szukamy smakołyku, a jeszcze innym chcemy zdobyć żeton kota, by uniknąć porażki poprzez utratę wszystkich myszek.
Gracz na górze stracił już dwie myszki, a ten na dole tylko jedną. Mimo iż niebiescy prowadzą, to muszą jednak uważać by nie przegrać poprzez stratę wszystkich myszek.
Niewątpliwie największa frajda i zabawa jest w momencie, kiedy gramy w 3-4 osoby, wtedy na stole jest trochę większy chaos i większa rywalizacja. Początkowo dzieci dość wolno reagują na łapanie poszczególnych żetonów, natomiast wraz z upływającym czasem coraz szybciej opanowują pewne mechanizmy i skutecznie mogą podebrać żeton nawet starszemu graczowi.
Zgodnie z instrukcją grę można urozmaicić wprowadzając zasadę korzystania tylko ze słabszej ręki. Rozgrywając parę rund odkryłem, że gra daje także inne możliwości do jej rozszerzenia i rozbudowania. Co prawda instrukcja tego nie podpowiada, ale te wszystkie kafelki (ewentualnie ich część) może leżeć na stole zakryta, dzięki czemu dzieci będą musiały się wykazać nie tylko szybkością, ale i dobrą pamięcią gdzie dany smakołyk się znajduje. A można też pójść o krok dalej i w ogóle zorganizować dzieciom grę typu memory z tych wszystkich kafelków, bo przecież obrazki na płytkach się powtarzają. Jak więc widzicie wariantów rozgrywki jest dość sporo i pewnie na bieżąco uda Wam się zmodyfikować parę innych zasad.
Losowość – nie, tu losowość nie odgrywa jakiejkolwiek roli. Gra jest związana z szybkością i refleksem, a rzuty na kostce tylko wskazują nam jaki element jest poszukiwany na stole.
Złożoność – gra ma w zasadzie 2-3 główne i proste zasady, więc na pewno nie można mówić tu o złożoności, zwłaszcza że przecież jest to gra przeznaczona dla dzieci.
Interakcja – ta jest spora, bo dzieci mocno rywalizują o poszczególne smakołyki, a te dziecko które będzie najwolniejsze albo musi odwrócić żeton myszki, albo nie dostanie punktu.
Mechanika – jest dość prosta, bo istota gry opiera się na refleksie podczas zbierania elementów, które wylosujemy podczas rzutu kostką. Fajne jest jednak te urozmaicenie, że w zależności od tego w jakiej pozycji znajduje się kot, tak różne działania musimy wykonać. To sprawdza się bardzo dobrze i wprowadza sporo świeżości i emocji do gry.
Wykonanie – pod kątem graficznym całość utrzymana jest w kreskówkowym klimacie, a elementy wykonane są w dobrej jakości kartonu, co pozwala mieć nadzieję, że gra wytrzyma nawet najcięższe boje.
Tu sprawa jest prosta – jest to gra ewidentnie przeznaczona dla dzieci. Pojawić się tu może tylko pytanie, czy to jest gra bardziej na zasadzie grania rodziców z dzieckiem, czy też dzieci między sobą. Moim zdaniem lepiej pasuje tu ten drugi wariant, bo między rówieśnikami jest dość wyrównany poziom jeśli chodzi o szybkość w kojarzeniu tego co trzeba złapać na stole (bo to w zasadzie jest główną trudnością gry). Moim zdaniem gra lepiej jest bardziej emocjonująca w większym gronie, z tego też względu poleciłbym ją głównie dla rodzin wielodzietnych.
Miau to lekka gra dla dzieci, która ćwiczy refleks i umiejętność łączenia poszczególnych faktów. Gracze zgodnie ze wskazówkami na kostkach muszą połączyć dwie informacje i błyskawicznie zgarnąć odpowiedni kafelek ze stołu. Tylko najszybsi gracze otrzymają punkt, tak więc rywalizacja w każdej rundzie jest dość spora. Gra ze względu na bardzo proste zasady może być śmiało rozgrywana bezpośrednio w gronie najmłodszych (nawet bez rodziców) i to właśnie w tej grupie docelowej upatrywałbym głównych zainteresowanych tą grą. Przy okazji można tę grę wykorzystać jako memo, które dzieci przecież kochają, tak więc mamy nieoficjalnie dwie gry w jednym.
Miau – Wydawnictwo Foxgames
Ilość graczy: Gra dla 2-4 osób
Wiek: Gra przeznaczona jest dla osób powyżej 5 roku życia
Czas gry: ok. 15 minut
Egzemplarz gry do recenzji przesłało Wydawnictwo Foxgames